De orde van de dag

Mallorca blijkt dus net even Spaanser dan Duits. Het is geen nieuws, zoals alle emoties van de komende dagen zich keurig aan de voor dit soort volksgeluk voorgeschreven clichés zullen houden. Een overwinningsroes is als een kauwgumbel. Je moet er telkens lucht in blijven blazen, op gevaar af dat hij knapt, anders loopt onvermijdelijk de spanning eruit. Daarom aandacht voor Euskadi, waar minister-president Juan José Ibarretxe een truc heeft bedacht waar ze in Catalunya stikjaloers op zijn. De lehendakari, zoals de hoogste regeringsbaas in Euskadi mag heten, gaat het volk vragen of het zich te zijner tijd in een referendum over zijn zelfbeschikkingsrecht zou willen uitspreken. Een referendum kan alleen met toestemming van het nationale parlement worden uitgeschreven, en dat ziet dit parlement in deze kwestie absoluut niet zitten, maar een enquête naar de belangstelling voor onafhankelijkheid, een meningenpeiling onder de voltallige bevolking, dat moet kunnen, dacht Ibarretxe. Bovendien wil hij de burgers in één moeite door vragen om zich tegen het geweld van ETA uit te spreken. Vragen om vrede, wie durft daar op tegen te zijn? Afgelopen week ontving Ibarretxe’s nationale partij regionaal-parlementaire steun voor het idee, met dank overigens aan een enkel lid van de communistische partij van Euskadi, verklaard niet anti-ETA. Pro-ETA zijn is verboden. De draagstem was bedoeld om Ibarretxe en landelijk premier Rodriguez Zapatero, tot voor kort ongemakkelijke bondgenoten in de strijd om een voor Madrid aanvaardbare oplossing, tegen elkaar in het harnas te jagen. Dat lijkt te lukken. De regering is not amused door het plan, dat ze voor een goedkope verkiezingsstunt houdt. In Catalunya ondertussen juichen de linkse republikeinen en verenigd perspectief de Baskische volksraadpleging toe. En plena crisis económica is een constitutioneel opstootje meer dan welkom. Daar kan geen sportieve verbroedering tegen op.