Brommer

De kinderen krijgen hier al vroeg huiswerk mee. Thuis een uurtje opdrachten maken is in de derde klas heel gewoon. Om hun boeken te vervoeren hebben de leerlingen een mochilla, een rugzak. En om de jonge rug niet nodeloos te belasten is er het karretje. Het karretje bestaat uit een metalen geraamte met uitschuifbaar handvat, een plestik platformpje waarop de tas geplaatst kan worden en twee plestik wielen. Tas en kar zijn als onafscheidelijke eenheid te koop in speelgoedwinkels en de betere kantoorboekhandel. De tas op wieltjes is voor meisjes een handzaam gebruiksvoorwerp dat liefst met roze elfjes is versierd, voor jongens is het hun eerste brommer. De tirador is bedoeld om nonchalant stoer mee te doen, om kunstjes mee uit te halen en om bruut te behandelen. Wanneer jongens het na schooltijd op een lopen zetten, op dat uur van de dag hun favoriete bezigheid, zeilt en bonkt de tas op wielen achter hen aan. Zo goedkoop en eenvoudig uitgevoerd als ze zijn, zijn ze geen lang leven beschoren. Eerst breekt de steun gevende dwarsstang af, dan buigt om voor de gebruiker onverklaarbare redenen het frame steeds krommer en vervolgens schieten om de haverklap de wielen los. Je drukt ze snel weer op hun plaats, maar plestikmoeheid is een onomkeerbaar proces dat eindigt in een tot onbruikbaarverklaring leidend afgebroken klein hoekje. Dat weten de jongens nog wel van al die autootjes die hun vaders ondanks wanhopige smeekbeden niet konden herstellen. Dag tirador. Wat nu te doen met de nog mooie tas? Toch maar zeulen?