Oefenduel

España oefende dit weekend tegen Peru. Het speelse middenveldspel oefende de stevig natrappende tegenstander weinig angst in. De rode brigade was eerder een druistige stier dan een geslepen matador. De verdediging maakte van elk balcontact een kolderiek moment en voorin kwam de laatste pass niet aan. Wel werd op het laatst nog gewonnen. Er zat weinig volk in het door de voetbalbond uitverkoren stadionnetje van Recreativo de Huelva. De opwinding werd verzorgd door twee Peruviaanse fans die het veld opholden om naar de familie thuis te zwaaien. Ze werden door de terreinbewaking met zachte hand overmeesterd. Het was tenslotte een oefenduel. De Eurocopa leeft hier nog niet. De sportkranten staan er uiteraard vol van, maar de supermarkten bieden geen geinige roodgele gadgets bij hun koopwaar aan en nergens hangen vlagen en vaantjes over de weg. Ook de cafépuien hebben nog geen gedaanteverandering ondergaan. Misschien dat het met de resultaten verandert, als die er komen. We zijn hier niet verwend. De groepsfase overleven lukt meestal wel, maar daarna is het meteen naar huis. Het verwachtingspatroon is deze keer niet anders. Er komt bij dat ostentatief nationalistisch vertoon, zoals in Nederland heel gewoon is, hier nog altijd als verdacht geldt. Warme gevoelens bewaart men liever voor de eigen regio. En terecht. Een mens is immers een product van de streek waar hij ter wereld is gezet of zichzelf in de loop van zijn leven heeft neergepoot. Nationale grenzen, hoe oud ook, zijn altijd tekenen van staatsmacht. De Spanjaard is in diepste wezen een anarchist en met anarchisten win je de oorlog niet. Toch zou het uit antropologisch oogpunt wel interessant zijn wanneer España de finale haalt. Eens kijken wat er dan gebeurt. Want tegen een feestje hebben ze hier in principe geen bezwaar.