Havaanse jongens

In Roselló om de hoek bij Passeig de Gràcia is onderin hotel Omm restaurant Moo gevestigd, eigendom van de kokende broers Roca die in Girona een restaurant met twee Michelinsterren runnen. De ondergrondse reiziger en zijn geliefde gingen er op uitnodiging van zijn zus een hapje eten. In de donker aangeklede ruimte was voor hen drieën een plekje gereserveerd bij een glazen wand waarachter licht in een soort van herbarium scheen. De prettig zittende zware stoelen werden door de bediening hulpvaardig onder de kont geschoven. De kaart bevatte klassieke Catalaanse gerechten. Wij kozen voor vis, waar wat betreft de reiziger een rode mits niet te zware wijn prima bijging. Het werd er een uit Ribera del Duero ten oosten van Valladolid, uitgeschonken in een glazen karaf. Na het smaakmakertje, een gedroogd mild pepertje met kabeljauwvulling en een krokant pasteitje, volgde het voorgerecht. De reiziger had berberechos gekozen, opgediend op een stenen tafeltje en zo vers dat zijn zus, die er eentje proefde, vroeg of ze misschien nog leefden. Er lag een frisse mayonaise overheen waarin bloemkelkjes waren gedrukt. Daarna een stukje merluza (=heek), gepresenteerd als een kunstig en lichtkrokant gebakken taartje. Niets was wat de kaart bij eerste aanblik beloofde. Het werd allemaal even discreet gebracht en weer weggehaald. Wij kregen het gevoel een besloten dineetje te genieten, zonder buren of pottenkijkers. Na afloop was er een toetje. De onvermoeibare reiziger waagde een viaje a la habana, een Cubaanse trip zeg maar. Die bestond uit een met roomijs gevuld chocoladerol, de sigaar, en grijze salmiak die naar sigarenas smaakte. Sigarenas, inderdaad, en wel zo sterk dat ik deze Havaanse onderneming de rest van de avond op mijn tong proefde. Hoe de smaak werd verkregen heb ik niet gevraagd en wilde ik liever niet weten. Het geheim van de kok mag best bewaard blijven.