Ruilverkaveling

Bij het uitzendbureau voor taaldocenten fungeert de werkverdeler als spin in het web. Wie een klusje zoekt is volledig afhankelijk van zijn gunsten. De werkverdeler heet Vince en spreekt Spaans met een Australisch accent. Hij heeft een kaalgeschoren hoofd met vanaf het achterhoofd een lange neerhangende pluim, bakkebaarden, hier en daar een stuk metaal door zijn huid geslagen en een zilveren ring rond het stompje van zijn rechterduim. Wanneer ik aan het eind van de middag langsga, heeft Vince een kleine porro klaarliggen op zijn bureau om direct bij verlaten van het pand te kunnen opsteken. Vince is broodmager. Gisteren ontdekte ik waarom. Vince gaf een feestje voor docenten en personeel van het uitzendbureau bij hem thuis. Wij gingen erheen na eerst bij een Indiaas restaurant te hebben gegeten. Vince woont niet ver van Plaça Espanya, op de bovenste verdieping van een huis zonder lift. Eerst omhoog naar de planta principal, dan vijf verdiepingen voorbij en ten slotte de attico. 126 treden, vertelde Vince trots. Gemiddeld vier keer per dag loopt hij die trappen op. Het is zijn lichaamsbeweging. Eindelijk gearriveerd was onze beloning een riant terras met uitzicht over de lichtjes van de Eixample en daarachter de donkere schaduw van de heuvel. Een zacht briesje bracht allerlichtste verkoeling mee. Wanneer een vlaagje vat op de plantjes kreeg, dreef de nog wat zure maar al veel belovende geur van marihuana in onze neus. De reiziger dronk wijn en kwebbelde met collega’s. Allemaal kenden we Vince, maar elkaar kenden we niet. Veel van die vreemdelingen hebben al een lange geschiedenis van weg zijn achter zich. Bij eerste gelegenheid hebben ze familie, vrienden en hun jeugd achter zich gelaten en zijn over de wereld gaan zwerven. Het buitenlander zijn zit ze in het bloed, zogezegd. Nergens horen ze erbij. De reiziger voelde zich maar een eenvoudige landverruiler. Hij is hier toevallig terechtgekomen en nu zijn wortels steeds beter greep krijgen op de aarde ziet hij zichzelf niet zo snel weer weggaan. Beter zo, denkt hij.