Romeinse lusthof

Toen in het jaar 45 voor Christus de Romeinen heel Hispania aan zich onderwierpen, stuitten ze in het diepe zuiden, niet ver van zee, op een zwavelhoudende bron. Omdat hun legerleider zoals velen in die dagen syfilitisch was, bouwden ze er een badhuis. Een nabijgelegen dorpje kreeg de naam Casares mee. Ik was er elf jaar geleden. Een verzameling dicht opeengepakte witte huisjes met stoffige pleintjes, waar de enige opwinding door je eigen onrust werd veroorzaakt. Vanaf het kerkplein kon je in de verte Afrika zien liggen. Meer naar links was de aanstormende 21^ste eeuw zichtbaar. De partij GIL van de gelijknamige burgemeester van Marbella had inmiddels ook in de buurgemeente Estepona, waar Casares toe behoort, de touwtjes in handen. De talrijke hippies die op de berghelling in een verbouwde geitenschuur woonden en leefden van zon en wind, spraken hun vrees uit voor wat er allemaal zou kunnen veranderen in hun paradijsje. Inmiddels is er inderdaad een hoop gebeurd. De snelweg is doorgetrokken en in wat toen nog maagdelijke dalen waren zijn golf courts en luxueuze urbanizaciones verschenen. Een ervan, met historisch besef Valle Romana gedoopt, staat nu in de aandacht vanwege een bestuurlijk verrijkingsschandaal waaraan het college van B&W, bestaande uit de socialistische partij van Andalucía en de opvolgpartij van Gils beweging, zich schuldig zou hebben gemaakt. De snelle stijging van de onroerend goedprijzen van de afgelopen twee decennia is vooral veroorzaakt door de handel in concessies en onvoltooide projecten. Voordat een huizenkoper zijn peperdure woninkje betrad, hadden heel veel verschillende partijen er wat op verdiend. Omdat niet al die verdiensten even legaal waren, was het logisch dat ambtenaren en bestuurders tot medeplichtigheid werden verleid. De bouwgolf is voorlopig voorbij, maar daar achteraan zal de fraudegolf nog wel even doorrollen.