Een ernstige zaak

Als nieuweling die geen behoefte voelt zich in den vreemde bij landgenoten aan te sluiten (het woord migrant is zonder op een negatieve manier onderscheid te willen maken toepasselijker op mensen van buiten de EU die alle moeite ondervinden om hier een eigen plekje te verwerven), is de ondergrondse reiziger graag geneigd alles wat nieuw en anders is te omarmen. Toch mist hij sommige vanzelfsprekendheden, gewoon omdat ze zo praktisch waren en hij er in de loop van zijn al redelijk op lengte rakende leven aan gewend was geraakt. Neem nou de afwasborstel. Daar doen ze hier niet aan. Misschien dat ze in speciaalzaken te krijgen zijn, maar ik ben er nooit een tegengekomen. Hier gebruiken we sponsjes, met een ruwe onderzijde voor de aangekoekte resten. Het went, maar handig wil het niet worden. Het is zo direct, dat gekrab met de vlakke hand. Een steel schept aangename distantie tot de viezigheid. Afdruiprekken zijn hier evenmin veel zaaks. Klein en plat en ongeschikt om de gezinsafwas van een hele dag in op te stapelen. De overgevoelige reiziger hecht aan een goed rek, want afdrogen heeft hij in zijn jeugd genoeg gedaan vindt hij zelf. Dus sleept hij een Hollands druiprek met zich mee. Wanneer het kalkrijke kraanwater voor een bruine aanslag heeft gezorgd, gaat het voorwerp genadeloos een chloorbadje in om het weer voor een tijdje bruikbaar te maken. Dat is sneu voor het milieu, maar ja, dan moeten ze hier maar niet van die paternalistische afdrogenzultgijminirekjes verkopen.