Tradities

Het nieuwe jaar wordt ingeluid met twaalf druiven. Op iedere klokslag duw je een druif in je mond, voor elke maand een. Wie volhoudt mag op een heel jaar voorspoed rekenen. Het gebruik is een eeuw geleden ingevoerd, op instigatie van wijnboeren die van hun laatste restjes oogst afwilden. Daarbij geef je elkaar rood ondergoed, een zinloos kadootje om te tonen dat je je wel wat kunt veroorloven. Hierna is het feest goeddeels over. Geknald wordt er weinig. De vuilcontainers hoeven niet te worden gesloten of weggesleept. Niemand werpt er een rotje in. De fraaiste show wordt door de torre Agbar gegeven. Drie vj’s bewegen met lichtgevende blokken over een ovale glazen bak. Ze tekenen een lang niet lullige lichtshow in rood, groen en blauw op de buitenmuur van onze eigen stijve. TV3 is erbij om de thuisblijvers te serveren. Mensen gaan op bezoek bij familie en vrienden. Er zijn feesten in disco’s maar er wordt veel geklaagd over de exorbitante prijzen. In Madrid staat een afgeladen Plaza del Sol, het nulpunt van Spanje, naar een klok te kijken. De nationale tv staart mee. Voor en na middernacht zijn er volop terugblikken op het afgelopen jaar en bij nader inzien de gehele tvgeschiedenis. De uitspraak van het jaar kwam op naam van de koning. Zijn ¿por qué no te callas? is een nationale hit geworden. Waarom hou jij je kop niet? vroeg Juan Carlos aan Hugo Chávez toen die het fascistische gedachtengoed van José Maria Aznar ter sprake bracht op de ibero-amerikaanse top afgelopen najaar. Hugo had inhoudelijk gelijk maar het was inderdaad flauw van hem om iemand zwart te maken die niet aanwezig was. Hugo ruikt overal zwavel. Wel’t eerst vernemt, denk ik dan.