Schrijn

Vanochtend was Tibidabo in een wolk van optrekkende nevel gevangen. Alleen de spits stak boven het witte waas uit, alsof de vereerden – zoals zij willen doen geloven – vanuit de hemel op ons neerkeken. Tibidabo is de kerk in de vorm van een space invader raket die 500 meter boven de stad op Collserola staat. Tibidabo is ook het naastgelegen pretpark uit 1899 waar je met uitzicht op de huizen diep beneden aan zee in een bakkie kunt rondslingeren. Tibi dabo betekent ik zal je geven en is afkomstig uit een uitspraak van de duivel, die Jezus het aardrijk biedt met de woorden: dit alles zal ik je geven als je voor mij neervalt en mij aanbidt. Aldus de bondige versie van Matteüs 4:9. De tekst is te lezen in een van de ramen van de heilig hartbasiliek zoals de kerk heet, een directe referentie aan de Sacre Coeur op Mont Martre, en impliceert dat de duivel in het bijzonder het vruchtbare laagland waarop Barcelona is gebouwd aan Jezus aanbood. En inderdaad haalt men hier de neus niet op voor het aardse slijk. Wie er warmpjes bijzit gelooft lichter, is hier de overtuiging. Je kunt Tibidabo bereiken met het laatste overblijfsel van Barcelona’s oorspronkelijke tramnet, de tram blau. Je kunt er ook met de auto, bus of lopend heen. Tibidabo is een altaar voor de stad. Van overal is de basiliek zichtbaar, als het weer het toelaat. Ik zie haar wanneer ik langs het stadion loop, ik zie haar wanneer ik door Balmes of Passeig de Gràcia omhoog kijk, ik zie haar wanneer ik op een zondagavond naar de stad terugkeer en de verlichte voorgevel – klaar om op te stijgen – mij als een baken veilig naar huis loodst. Niet eerder zag ik haar op een wolk boven de stad zweven, de spits door een stralende ochtendzon verlicht. Niet eerder ook zag ik de natuur zo onomwonden uit de doeken doen dat goed en kwaad wat haar betreft hetzelfde zijn.