Lange weg

Wanneer ik bij binnenkomst de klas meedeel: vandaag gaan wij eens fijn over de future continuous praten, dan zie ik mijn cursisten in de verdediging kruipen. Future wat? Geen enge regels, alsjeblieft. Hun reactie is nog net zo als vroeger op de middelbare school, zij het wat minder ostentatief. Les geven is een subtiel spel, ontdek ik. Leermomenten moeten schijnbaar toevallig passeren, anders hebben ze nauwelijks effect. De mens is blijkbaar van nature geneigd zich tegen kennis te verzetten. Dat zie je ook bij de eeuwigdurende ontmoeting der volken. De Barcelonezen konden gemakkelijk denken dat ze niet discrimineren. Er zijn weinig buitenlanders en ze wonen in hun eigen wijken. Maar nu dwingt het opgerolde zelfmoordcommando, door een van de beoogde moordenaars verraden, om na te denken over het verschil tussen een terrorist en een vreedzaam burger. Dat gaat niet iedereen even gemakkelijk af. Het grote jullie moeten is begonnen. De vingertjes gaan de lucht in, het is wij tegen zullie. Bij monde van de niet van de buis te verdrijven praatshowgastheer Josep Cuní hoorde ik de Pakistaanse gemeenschap vriendelijk doch dringend worden verzocht zich als modelburger te gedragen, want daar heeft de geschokte bevolking van onze vredelievende stad op dit moment erg behoefte aan, dat begrijpt u zeker wel. De genodigden, vertegenwoordigers van twee maatschappelijke organisaties en de volwassen zoon van de gearresteerde imam, zaten er wanhopig bij. Wat moet je daar nu op zeggen? Zoonlief kwam niet verder dan de verzekering dat hij zijn vader zo niet kende en de vertegenwoordigers deden al dertig jaar hun best de ontmoeting der volken in goede banen te leiden. Wilde Cuní dat zij op dat moment de verantwoordelijkheid voor andermans gedrag op zich namen? Zo eindigde het gesprek in een akelig zwijgen. Er is nog een lange weg te gaan.