Kantoorleven

Een keer per drie maanden, in de eerste dagen van het nieuwe kwartaal, maak ik mijn opwachting bij de gestoria om de inkomsten en uitgaven van het afgelopen trimester door te nemen, waarna uit mijn naam alle noodzakelijke afdrachten keurig worden verzorgd. Mijn gestora, gezegend met de geruststellende naam Delia Segura, zetelt op de hoek van Casanova en Paris in een betonnen gevaarte uit de jaren vijftig, een van die ogenschijnlijk opzettelijk in de Eixample gekwakte gedrochten die je eraan helpen herinneren dat de geschiedenis in dit land een eeuwig zwerende wond is. Het kantoor van Señora Segura is een waaier van bruinen. De vloer is bedekt met donkergrijze granito tegels, de muren zijn tot schouderhoogte bekleed met diepbruin fineer en daarboven een eerder verschoten dan gebroken wit geweven behang. In de tussendeuren zit rookglas met een borrelglaasjesmotief, het chroom met leren meubilair is sinds de eerste oplevering niet vervangen en in de wachtkamer hangt een landschapje in goedkope Van Gogh-imitatie. De gangen zijn smal en de ijzeren luxaflex aan de buitengevel houdt de zon tegen. In verborgen hoekjes duiken voorwereldlijke kantoormachines op, waaronder een elektrische rekenmachine met tien cijfertoetsen en de vier basisfuncties + - : en x. Mijn vader had heel lang geleden zo’n zelfde apparaat in zijn kantoor staan, met een papierrol erin om de berekening volautomatisch uit te typen. Een wonder van techniek! Het is telkens weer een vreugde om hier binnen te dringen en dit verborgen museum van verdwenen kantoorleven in ogenschouw te nemen.