Een lach en een traan

De regelzucht, dat onbegrijpelijke verlangen om de burger met behulp van de modernste opsporingstechnieken en vele miljoenen aan belastinggeld op de vingers te tikken, heeft alweer een slachtoffer geëist. Barcelona stond bekend om zijn mooie graffiti. Overal in de binnenstad kwam je de fraaiste muurschilderingen tegen. Lokale kunstenaars gebruikten de straat om hun ei kwijt te kunnen. Cartoonisten tekenden bij nacht en ontij hun helden en heldinnen op een blinde muur. Fotografen maakten daar dan weer fotoboeken van die in kunstwinkels te koop waren. Toen besloot de gemeente deze vrijheid aan banden te leggen. Het moest niet gekker worden. Graffiti is immers verboden. Dat staat in de wet. Er werden verbalisatieteams op pad gestuurd. Wie betrapt werd kon op een fikse boete rekenen. Omdat het maken van een schilderij veel tijd vereist, was de pakkans navenant groot. In zeer korte tijd verdween de artisticiteit uit het straatbeeld. Operatie geslaagd. Maar de muren bleven niet lang leeg. Een hier tot nu toe redelijk onbekend fenomeen deed zijn intrede: de tag. Even een snelle handtekening zetten is betrekkelijk risicoloos. Je ziet nu overal van die makkelijke kreten. Graffiti is ordinair geworden. De kunstenaars zijn verdreven door jongelui die het om de daad is te doen. Een door schoonmaakploegen kaalgespoten muur staat binnen een paar dagen weer vol snelle lijnen. De kosten voor dit soort onderhoud zijn in een jaar tijd verdubbeld. Uiteraard wast de gemeente haar handen in onschuld. Men doet slechts zijn plicht. Maar het voedt de frustratie bij mensen die naar eigen eerlijke overtuiging een bijdrage aan hun omgeving proberen te leveren. Dat leidt vanzelf tot wangedrag, wat dan weer extra controle tot gevolg heeft. Het zou om te lachen zijn als het niet om te huilen was.