Op zijn kop

Sportverslaggeving en dan vooral voetbal is een praktische toegangspoort naar een nieuwe taal. Zelfs voor mij tamelijk exotische talen als Hongaars en Fins gaven op de voetbalpagina’s van de krant een deel van hun geheimen prijs. Ook het zoveel begrijpelijker Spaans opende zijn deuren via de voetbaltaal. Dat komt omdat sportverslaggevers overal ter wereld dezelfde clichés hanteren. Zonder een woord te kennen weet je wat er ongeveer moet staan en zo openbaren zich vanzelf de woorden en hun betekenissen. De volgende logische stap is het sportjournaal op tv. Met de beelden ter ondersteuning valt de klankenstroom uiteen in zinnen en begrippen. Wat hier evenwel heel lang ondoorgrondelijk is gebleven, zijn de uitslagen. Men heeft hier de gewoonte om de beelden niet-chronologisch te presenteren. Met het winnende doelpunt beginnen is heel gewoon. Dan volgen de rode kaarten en dubieuze scheidsrechterlijke beslissingen en nog wat schijnbewegingen en goals. Als je even niet oplet heb je geen idee hoeveel het is geworden, of zelfs maar naar welke wedstrijd je zit te kijken. Aanvankelijk weet ik dat aan mijn eigen onkunde. Maar na twee jaar blijft het voetbaljournaal zo’n onnavolgbaar allegaartje van beeld en geluid dat ik begin te geloven dat ook de Spanjaarden er niks van snappen. Je moet de uitslagen vantevoren kennen, anders biedt dat met een hoop opwinding gebrachte gedraaf geen enkel aanknopingspunt. Alles went, dus ik vind het al bijna normaal dat tijdsverloop geen betekenis speelt bij het opdissen van de doorslaggevende momenten. De emotie wordt losgezongen van de werkelijkheid. Gelukkig maar. De emotie wil dat jouw club de mooiste en de beste is. De werkelijkheid zet Real Madrid op kop.