Sportjournaal

Na een kort kerstreces is de voetbalcompetitie weer begonnen. We zijn bijna op de helft. Ondertussen wordt de beker er doorheen gejast. Twee uit- en thuiswedstrijden deze maand. Barça begon met een overwinning bij Mallorca. Het spel was slecht volgens de pers. Die is niet gauw tevreden. De eer van het vaderland vraagt om mooi voetbal. Toen Eto’o van de week zei dat de punten voorlopig belangrijker waren, wees zijn trainer hem terecht dat winnen bij goed voetbal begint. Dat maakte althans de pers ervan. Onrust stoken is een geliefd tijdverdrijf. Met dag en nacht draaiende camera’s wordt ieder gebaartje uitvergroot en opgeblazen. Een favoriet onderwerp in de dagelijkse sportjournaals is ruzie op de training. Niets mooier dan een voetballer die zijn teamgenoot voor het oog van de natie een ferme trap op de enkel geeft, waarna een woeste achtervolging over het veld volgt. Vorig seizoen was het bij Real Madrid vaak raak. Opvallend is dan hoe onwrikbaar de onderlinge verhoudingen in een elftal zijn. Wanneer twee kleintjes slaags raken, grijpt de eerste de beste collega direct in. Maar wanneer twee dure spelers het aan de stok krijgen – en juist onder de topinkomens lopen de frustraties vaak hoog op – kijken de mindere goden enigszins gegeneerd de andere kant op. Optreden is aan de aanvoerder voorbehouden en aan de enkeling die zichzelf een natuurlijk overwicht toedicht. Misschien denkt de rest wel: laat maar lekker doorzieken, dan komt er voor mij vanzelf een plekje in de basis vrij. Voetbal brengt het slechtste in een mens naar boven en op het trainingsveld loopt geen scheidsrechter met kaarten te zwaaien. Laat kinderen niet naar het sportjournaal kijken.