Che

Het Palau de la Virreina aan de Ramblas herbergde de afgelopen maanden de rondreizende tentoonstelling CH€. Thema was de vermarkting van het symbool Che, oftewel Ernesto “Che” Guevara. Dat symbool is in de eerste en eigenlijk enige plaats de foto die de Cubaanse fotograaf Alberto Korda in 1960 van Che maakte, een afbeelding die als weinig andere een volstrekt eigen leven is gaan leiden. Che, dat is de foto van de toenmalige minister van industrie van Cuba, met voor die tijd lang haar, een pet met de vijfpuntige ster van het socialisme op zijn hoofd en een slank leren jack aan dat met zijn scheerwollen ringen tussen mouwen en borststuk al enigszins vooruitliep op Startrek en de spacelook van de late jaren zestig. Met die vermarkting viel het overigens wel mee. Ja, er waren bierflesjes met het hoofd van Che, Che sokken, sigaretten van het merk Che, Che-asbakjes en Che grote vloei voor wie lekker high wil worden van het revolutionair gedachtengoed. Er was ook een open brief aan Carlos Santana, dat hij maar niet naar Miami moest komen nadat hij bij een muziekprijsuitreiking was gesignaleerd met een Che trui aan. Want Che was een ordinaire boef en moordenaar, laten we dat niet vergeten. Velen dachten en denken daar, verblind door onwetendheid en romantiek, anders over. De expositie liet vooral zien hoe overal ter wereld mensen het icoon van Che hebben gebruikt om hun eigen revolutionaire bereidheid kenbaar te maken. Dus waren er foto’s van Che muurschilderingen van over de hele wereld, Che schilderijen uit Vietnam en talloze in bescheiden oplagen gezeefdrukte Che T-shirts, goedbedoelde aardigheidjes die de makers niet meer dan een bescheiden winstje zullen hebben opgeleverd. En dan was er de onvermijdelijke Nieuwendijkvariant: Che met een marihuanablad op zijn pet, een lodderige oogopslag en de groeten uit Amsterdam. CH€, weet je.