Zweet

Afgelopen jaar zijn er minder verkeersdoden gevallen dan in 1968. Destijds zorgden vier miljoen chauffeurs voor 2800 doden, in 2007 kwamen 24 miljoen weggebruikers tot 2700 slachtoffers. In de tussenliggende jaren was het getal tot boven de 4000 opgelopen. Het gaat goed met het rijgedrag van de automobilist, juichte de regering. Men voegde er in een adem aan toe dat het nieuwe puntenrijbewijs en de celstraf voor rijden onder invloed en snelheidsovertredingen hiervoor verantwoordelijk waren. Dat er steeds meer snelwegen en files bijkomen, scheelt uiteraard ook een hoop. In Catalunya, waar het merendeel van de bevolking in of rond Barcelona woont, ligt het sterftecijfer procentueel gezien maar weinig hoger dan in Nederland. De ongelukken doen zich voor op provinciale wegen, van die rechte lege wegen zonder goede belijning en vol plotselinge kuilen die onverklaarbaar tot scheuren uitnodigen. En als dan de zon naar binnen schijnt, dan wil het wel eens misgaan. Het is opvallend hoe vaak een eenzaam wrak met lijken langs de weg wordt aangetroffen. De bestuurder heeft om onopgehelderde redenen de macht over het stuur verloren, heet het dan. Ik heb zelf de aantrekkingskracht van de langs een lineaal getrokken rijksweg tussen Madrid en Salamanca bij 40 °C mogen ervaren. Vooral de overstekende tractors maken deze route tot een belevenis. Een andere favoriet is Lleida – Zaragoza. Ruim honderd kilometer tweebaans vol vrachtwagens die niets liever willen dan ingehaald worden. Ik ben maar een kleine jongen in het spel. Ik haal alleen in wanneer het tijdwinst oplevert. De ware verslaafde haalt pas in wanneer hij angstzweet kan scoren.