Ontevreden

De Volkspartij heeft de afgelopen jaren op weinig verheffende wijze oppositie gevoerd. Over allerlei even onwaarschijnlijke als onbeduidende zaken werd een hoop gekrakeel gemaakt en ondertussen stemde men stilletjes met veel wetsvoorstellen van de regering mee. Partijleider Rajoy en zijn vazallen hoopten een gevoel van onrust en ontevredenheid in het land op te roepen – en inderdaad zijn er veel mensen die denken dat Zapatero een samenzwering met de regio’s is begonnen om het eertijds schitterende Spanje uiteen te laten vallen – maar de grootste onrust valt in eigen gelederen waar te nemen. Afgelopen najaar werd de voorman van Catalunya Josep Piqué de wacht aangezegd, omdat hij het waagde begrip te tonen voor de onrust rondom de infrastructurele werken. Voor zulke softies is in de partij geen plaats. En gisteren kreeg burgemeester Gallardón van Madrid te horen dat voor hem geen plekje op de kieslijst is gereserveerd. Daarmee zijn de belangrijkste gematigde krachten, mogelijke stemmenwinners aan de overzijde, uit de weg geruimd. Grote winnaar van deze laatste paleisintrige is de president van de Comunidad de Madrid, Esperanza Aguirre. Onthoud die naam. De Volkspartij is weer wat het altijd al was: een door voormalige falangisten opgerichte conservatieve belangenpartij die tot elke leugen bereid is om het ongeïnformeerde volk aan zijn zegekar te binden. Mariano Rajoy, die van een zwarte kleurspoeling is overgestapt op een donkerbruine met rode glans, veinst opeens medeleven met de minderbedeelden. Onder zijn leiding krijgen de armen er een centje bij, durft hij met droge ogen te beweren. De strijd met de regio’s gaat intussen onverminderd voort. Het moet maar eens afgelopen zijn met onderwijs in het Catalaans, vindt Rajoy, een standpunt waarvoor hij in achterlijke dorpjes in Extremadura vast wel begrip weet te oogsten.