Uit

Voor een tientje twee cd’s met optreden. Dat vonden wij een goeie deal. De oppas kostte vijftig. We gingen naar de kelder van Sidecar (zeg: zie de kar) aan Plaça Reial. Eerst Amarillo. Dat was niet best. Veel aanzetten en meezingen, een doorsnee middelbare schoolbandje. De meegereisde fans dachten er anders over. Ik voelde me versleten. Kon ik een live-optreden niet langer verdragen? Kreeg ik het warm in de zuurstofvrije ruimte? Een beetje roken en drinken schonk opluchting. Post was beter. Veel beter. Ze hielden niet op bij een idee maar maakten er popsongs van, type Radiohead. Ik voelde me direct weer wat jonger, dat wil zeggen de afstand leek overbrugbaar. Ik stond heup aan heup met mijn geliefde. We zagen de zanger zijn zorgen in de microfoon schreeuwen. De gitarist glunderde vol trots om iedere volbrachte solo. De drummer deelde in zijn vreugde. De bassist deed zoals alle bassisten of hij er niet bijhoorde. We namen er nog eentje en lazen blaadjes. Ik had mijn nieuwe schoenen aan, jij droeg je strakke spijkerbroek. We waren op ons best. Daarna een taxi door de stad. Ik zag overal huizen. Barcelona is ’s nachts een slapend dier. Maak het niet wakker, straks begint alles opnieuw. De volgende morgen blies een harde wind kraakhelder zonlicht in mijn ogen. Ik voelde me onbegrijpelijk gelukkig.