De Engelse snit

Het is druk in de winkels. Los reyes magos, de drie koningen, komen eraan om de kindertjes met kadoos te overladen. De uitverkoop begint heel slim op de dag na dit midwinterse geeffestijn. Ik nam een kijkje op de speelgoedafdeling van El Corte Inglés. Er zijn hier twee grote vestigingen van dit landelijke warenhuis. Aan Plaça de Catalunya vind je El Corte Inglés voor iedereen. Langs de Diagonal staat El Corte Inglés voor rijke mensen. Op een enkele met de nek nagestaarde uitzondering na is het publiek hier uit de betere inkomens afkomstig. De meerderheid gedraagt zich ernaar. Ze hebben alles al en doen over de nieuwste trends blasé. Toch wordt er driftig op los gekocht. Want waar men nooit de neus voor ophaalt is het prijskaartje. Lekker duur en toch betaalbaar, dat is het mooiste wat er is. Zoals elke keer opnieuw beduusd nam ik de roltrap naar de bovenste verdieping. Tot mijn geluk trof ik temidden van al die desinteresse veinzende tuthola’s twee heuse paradijsvogels. De ene had een reet waar een paard jaloers op kon zijn en de andere een boezem van vergelijkbaar formaat. Beide leken zich met hun rijkdom geen raad te weten. Ze droegen kleren die voor hun afwijkende maten ongeschikt waren, alsof ze zich voor hun lichaam schaamden. Ook onder de betere inkomens komt verborgen leed voor. Ik zocht vluchtig oogcontact. Ik moest mijn gedachten verifiëren, nietwaar? Daarna door naar het speelgoed. Het jongensaanbod bestaat dit jaar uit oorlog, het meisjesaanbod uit roze. Daar wordt de koning in mij een beetje triestig van.