Sociale werkplaats

La Caixa d’Estalvis i Pensions de Barcelona, kortweg la Caixa, besteedt jaarlijks 500 miljoen euro aan kunst en goede werken. Dat kan alleen als er flink winst wordt geboekt. Daarmee zit het wel goed. La Caixa is de derde financiële instelling van Spanje en de grootste spaarbank van Europa. Ik hoor er ook bij. La Caixa is onder meer eigenaar van Casa Milà, het kalkstenen rotsblok aan de Passeig de Gràcia dat om duistere redenen met een steengroeve wordt vergeleken. Een ander project van la Caixa is het CaixaForum, een gratis toegankelijke galerie voor moderne kunst in de voormalige textielfabriek van Casimir Casaramona, aan de voet van Montjuic. Die fabriek is een fraai staaltje van modernistische bouwkunst, ontworpen door de architect Puig i Cadafalch, een van de grote drie van de modernistabeweging. Puig bouwde een paleis van baksteen en glas, afgetopt met gietijzeren ornamenten. Zoals veel van zijn werk ademt ook de fàbrica een middeleeuwse Europese sfeer. Overigens was de fabriek geen lang leven beschoren. Zes jaar na de oplevering in 1913 zag eigenaar Casaramona zich genoodzaakt de poorten te sluiten. Dat zie je vaker, dat modernistapaleisjes eerder dan voorzien de status van monument bereiken. Na twintig jaar leegstand was een halve eeuw lang een politiekazerne in de fabriek gehuisvest. In 2002 opende het CaixaForum zijn deuren. Ik kom er graag. Ze zijn vooral goed in foto’s en film. Van de week zag ik met zoonlief korte clips uit Chaplinfilms en terwijl hij daarvan bijkwam in mijn eentje de reusachtige pijnlijk symmetrische foto’s van Candida Höfer. Mijn geld was goed besteed, voor een deel.