Slaaptrein

De slaaptrein naar Barcelona vertrekt om half negen van Paris Austerlitz. Tot Orleans zijn we met z’n drieën. Daar voegt zich een vierde man bij ons gezelschap. De stewardess heeft een strenge manier van optreden. Persoonlijke voorkeuren en plotseling opspelende behoeften maken bij haar geen kans. Begrijpelijk, want alleen wanneer iedereen naar haar pijpen danst kan ze haar werkzaamheden snel afronden en met collega’s in de bar een sigaretje roken; of wat het maar is dat ze ’s nachts doet. Zodra de bedden zijn uitgeklapt volgt een spannend moment. Zijn er zweetvoeten bij? Dat valt gelukkig mee. Zelfs de onrustige dikke Fransman ruikt nauwelijks. Wij kruipen in onze bedden en proberen de slaap te vatten. Er wordt gezweet, gerocheld en gesnurkt. Na een uurtje stijgt de eerste wind op. Hij is merkbaar maar niet al te vies. De andere reizigers durven nu ook de darmen te ontspannen. Langzaam vult de krap bemeten ruimte zich met afvalgeur. De kleine deken reikt niet verder dan het borstbeen, maar het laken kan tot over de neus worden opgetrokken. Bij het licht van het bedlampje lees ik in het boek dat ik ga vertalen. Na vijftig bladzijden sust het zuurstoftekort mij in slaap. Ik laat een ferme scheet en vertrek naar dromenland. Tijdens mijn afwezigheid ruften de anderen er vrolijk op los. ’s Ochtends is de cabine van een klamme varkenswalm doortrokken. Niemand heeft zin om op te staan. Elkaar beglurend luisteren we naar het klikken van de wielen over de spoorlassen. Pas wanneer de stewardess even fris en ferm als gisteravond aankondigt dat we over vijftig minuten op Estació de França arriveren, kruipen wij tevoorschijn. Mompelend nemen we afscheid. We hopen elkaar niet weer te ontmoeten.