Goudappeltjes

Het is sinaasappeltijd. De hele winter liggen de fruitwinkels vol met heerlijk frisse navelinas, mandarinas en clementinas. Ze zijn er in uiteenlopende prijzen en kwaliteiten. Van de week vroeg een mevrouw bij de groenteboer om Torres. Geen familie van de wijn, wel een erkend merk. Ze kosten op dit moment twee euro per kilo. De Oekraïner wees haar op de navels van negenennegentig cent, die waren ook heel lekker. Haar verbazing om deze verkooptechniek – normaal gesproken worden je juist de dure varianten onder de neus geduwd – verloor het van haar zuinigheid. Enthousiast ging ze op zijn voorstel in. Inderdaad zagen de goedkope er prima uit, als je de wikkels verwisselde zou je het verschil niet zien. Voor de echt lekkere sinaasappels overigens moet je onder Valencia zijn, in het dit najaar door hoosbuien en overstromingen geteisterde Cullera. Het microklimaat alhier zorgt voor ideale groeiomstandigheden, volgens eigenaar Federico Aparici van Naranjas Lola. De tuinen van Lola leveren 150.000 kilo per jaar op, onvoldoende om van te leven wanneer je de vruchten via de veiling verkoopt. Dus besloot Aparici zelf een kring van eindafnemers, van sinaasappeleters, op te bouwen. Op zijn website kun je een kistje bestellen. Lola’s kwaliteitskeurmerk: we plukken pas als ze rijp zijn en leveren binnen 24 uur. Er zijn meer telers die volgens dit adagium werken, zie het internet, maar Lola heeft een streepje voor omdat het restaurant elBulli van Ferran Adrià en het koninklijk huis tot zijn klanten mag rekenen. Die betalen uiteraard grif voor hun appeltjes van goud. (Ik heb uit doorgaans betrouwbare bron vernomen dat Lola’s inderdaad een hemelse traktatie zijn.) Zo verdient Federico Aparici een goede boterham aan zijn schaarse opbrengst.