Buitenland

In Catalunya wonen 7 miljoen mensen die in meerderheid druk bezig zijn hun zelfbeeld te bevechten op het in Madrid heersende idee dat Catalanen onbetrouwbaar en gierig zijn. Dat laatste klopt trouwens wel, van het eerste heb ik nog weinig gemerkt. In Euskadi wonen 3 miljoen mensen die in meerderheid graag hun eigen boontjes doppen en moeten vechten tegen het geloof dat alle Basken afscheidingsbeluste terroristen zijn. Galiciërs zijn dom, Andalusiërs zijn lui en dom. In Catalunya helpen de media mee het zelfbeeld te bevorderen. Naast de verplichte nationale zenders stopt de kabel uitsluitend Catalaanse stations in het standaardpakket. Het buitenland kan alleen door eigen bril worden waargenomen. Het buitenland is hier klein. Het is ver weg en wordt voornamelijk op ludieke wijze beschouwd. Correspondenten berichten op Jan Brusse-achtige wijze over de laatste roddels of lezen persverklaringen voor. De weinige actualiteitenprogramma’s behandelen de verhouding tot Madrid. Voorzover die navelstaarderij tot erkenning van de eigen zwaktes leidt, is dat niet bezwaarlijk. Het is bovendien verfrissend om niet over elke willekeurige in verre buitenlanden spelende kwestie een even domme als aanmatigende mening voorgeschoteld te krijgen. Maar onwetendheid en gemakzuchtige opvattingen liggen altijd op de loer. Ik mis mijn buitenland. Ik mis de BBC, ik mis België en Duitsland, ik zou best wat Frankrijk en Italië of Portugal en Marokko op tv willen. Allemaal redelijk nabije landen met een deels overlappende, deels tegengestelde cultuur. Vooralsnog moet ik het met internet doen.