Dringen

Opnieuw daalt de kou over Barcelona neer, al voor de tweede keer deze winter. Inmiddels is de warmte volledig uit de huizen verdwenen. Vooral in de binnenstad zijn de dikke stenen muren van de eeuwenoude gebouwen ijskoud geworden. In de lente zorgen ze nog een tijd lang voor verkoeling en in het najaar houden ze de zomerhitte vast, maar inmiddels werken ze als koelblokken. Eenmaal van kou doortrokken is het tussen deze muren om te vriezen. En het maakt eigenlijk niet uit of je binnen of buiten staat, overal is de winter even nadrukkelijk aanwezig. Ik weet dat zo goed omdat ik dezer dagen een projectje heb lopen ten burele van Iniciativa per Catalunya Verds, zeg maar ons eigen GroenLinks. De partij zetelt schuin achter het gemeentehuis in een even fraai vervallen als slecht geïsoleerd voormalig koopmanshuis. De verwarming bestaat uit lucht blazende bakjes die ’s winters voor warme lucht zorgen en ’s zomers voor koude. Het helpt niet veel en het kost een berg energie. Ik kan dat weten want ik heb heel lang geleden op een boot gewoond die op dezelfde wijze onverwarmd werd. Ik trek maar een extra trui aan en probeer mij door de winterse omstandigheden heen te slaan. Heel lang kunnen die toch niet duren. Ondertussen is het in de zon nog altijd heerlijk toeven. De zon trekt zich van lage temperaturen niets aan. De kunst van het overwinteren is dus om op een bankje in de zon te gaan zitten, of een kantoor te hebben met door de zon beschenen raam. Die plekken bestaan. Het is er dringen geblazen.