Naar de maan

Los Monegros zijn een woestijnachtig leeg gebied ten noorden van Zaragoza, ongeveer zo groot als een Nederlandse provincie. Met zijn vele grijstinten doet het op sommige dagen aan een maanlandschap denken. In dit unieke stukje Europa komen dieren en planten voor die je nergens anders vindt, meldt de website van de regio vol trots. Het zal niet lang meer duren. Los Monegros zijn gedoemd te verdwijnen. Hier wordt het Grand Scala Spyland uit de zandgrond gestampt. Een aan de internationale spionage – wat dat wezen moge – gewijd complex van 32 casino’s, 70 hotels en een golfbaan. Eentje maar, gek genoeg. Totale kosten 17 miljard. Dat is meer dan het dubbele van wat de Olympische Spelen in Barcelona kostten. José Ángel Biel, vice-president van Aragon en voorzitter van de Partido Aragonés, is opgetogen. De wereld zal Aragon leren kennen, juichte het dikkerdje op tv. Biel had van de contractondertekening met projectontwikkelaar ILD een groots mediafestijn gemaakt. Liefst 180 journalisten waren uitgenodigd. Maar weinigen stelden de logische vraag: en hoe zit het dan met het milieu? Hoeveel grondwater moet aan de bodem onttrokken worden om Grand Scala mogelijk te maken? Hoeveel miljoenen bezoekers moeten honderden kilometers rijden om de investeringen terug te betalen? Afgezien van Zaragoza woont er helemaal niemand tussen Barcelona en Madrid. Is zo’n project niet volstrekt onverantwoord, klimaat gezien? Daarop had Sr. Biel (lijfspreuk: wij geven ons niet aan pessimisme over) zijn antwoord klaar: de klimaatverandering wordt veroorzaakt door de rook uit de hoofden van de zeurkousen die tegen mijn project zijn. Ontzettend geestig, inderdaad. Wie huurt een internationale spion in om deze Biel een toontje lager te doen zingen?