A la gallega

Ik ging met een vriend een hapje eten. Wij hardwerkende vaders moesten er even uit. Het werd een Galicisch restaurant in Carrer de la Mercè. Trapje af, voorbij de lange bar met vitrines waarin de heerlijkheden staan uitgestald naar het zaaltje achterin waarin dertig mensen bovenop elkaar gepakt zaten te eten, roken en schreeuwen. Op de hoek van de bar lag een reusachtige pop, een octopus, op toebereiding te wachten. De ideale sfeer al met al om de smaakpapillen te verwennen. Wij begonnen met pulpo a la gallega, in olie en zijn eigen vocht gesmoorde octopus met pittige paprikapoeder besneeuwd. Daar ging een volle, niet al te zware Rioja heel goed bij. Daarna chocos, gefrituurde brokken inktvis. Niet a la romana, dan wil je nog wel eens een hap pannekoek in je mond hebben, maar a la andaluza, dat wil zeggen alleen in melk en een heel klein beetje bloem gedoopt alvorens in de olie te gaan. Daarbij patatas bravas met een goede hete dip die niet te lang op de tong bleef hangen (weinig vet). Na dit alles namen wij gambas die in een zoetzure marinade hadden gelegen alvorens op de plancha te gaan. Daarnaast elk nog twee muslitos de mar, een gefrituurd bolletje kreeftepuree, voor de feestelijkheid op een kreefteschaartje gestoken. Het leek wel een zangvogeltje. Ter afsluiting kozen wij tarta de Santiago, je eet Galicisch of niet. Een kruimelige notencake die je met de vork kapotprakt om er een glaasje vermouth over uit te gieten. Een heerlijke combinatie. Zo’n maal vraagt erom te worden gedigesteerd met een lang, door drank omgeven gesprek, maar wij arme hardwerkende vaders konden geen pop meer zeggen. We gingen nog wel naar een cafeetje toe, dat hoort nu eenmaal zo, maar al snel moesten we bekennen dat wij daar in onze toestand niet veel te zoeken hadden.