Spouwdopje

De ondergrondse reiziger kon de slaap niet vatten. Zijn verantwoordelijkheden riepen hem. Het eerste ochtendlicht viel door de kieren van het rolluik de slaapkamer in en tekende een patroon van horizontale lijnen, doorsneden door smallere verticalen, op de muur. Het leek wel een belangrijk schilderij. De ondergrondse reiziger kon zo gauw niet bedenken aan wie hij dit meesterwerk mocht toeschrijven. Vergeefs pijnigde hij zijn getergde hersens. In zijn hals blies een zachte tocht. Het herinnerde hem eraan dat het spouwdopje aan vervanging toe was. Het spouwdopje was zijn uitvinding, zijn eerste bijdrage aan de cultuur van het nieuwe land. Het rolluik wordt bediend met een rondlopend elastisch koord dat naast het raam hangt en via de spouw wordt teruggeleid. De kamer is dus via een kleine opening rechtstreeks met de spouw verbonden. Bij harde wind kwam er door dat gat een gierende tocht blazen. In de winter werd die een ijskoude straal lucht, pal boven zijn hoofdkussen. Blijkbaar stond de spouw in open verbinding met de buitenlucht. Waar kwam anders die tocht vandaan? Een tijdlang had de ondergrondse reiziger gewacht tot het voorjaar kwam, dat leek hem wel Spaans, maar al gauw duurde het te lang. Hij knipte een reepje karton uit, beplakte het met schuimrubber en vouwde het tot een dubbelwandige T waarvan hij het lange einde in het gat duwde. Dat hielp. De ondergrondse reiziger droomde van patenten. Zulke dromen duren bij hem nooit lang. Twee jaar later is zijn vinding aan vervanging toe.