Troosteloos

Tossa de Mar is een vissersdorpje aan de Costa Brava. ’s Zomers wordt het dorp door toeristen overstroomd, ’s winters is er nog iets van de oude sfeer te vinden. Dorpelingen wandelen langs het strand, eten een hapje in een van de vele visrestaurants en klimmen na de maaltijd naar het op een rotspunt gelegen fort voor een blik over de immer vriendelijke Mare Nostrum. Mijn schoonvader woont in Tossa, dus ik kom er wel eens. De weg erheen leidt door Blanes en Lloret de Mar, beruchte oorden van gecommercialiseerd vermaak. Kartbaan, casino, blote meisjes en themafeesten, alles waaraan een mens behoefte schijnt te kunnen hebben vind je hier. En alles zo smakeloos opgediend als maar kan, dat spreekt voor zich. Op een kalme decemberdag bieden beide plaatsen de heerlijk troosteloze aanblik waarnaar mijn leedvermaak heeft uitgezien sinds ik eens tot elf uur ’s avonds tussen Tossa en Blanes in de file mocht staan. O, wat heb ik Lloret die avond leren haten. En hoe zalig is het dan om al die uitgestorven paleizen van plezier naakt en nutteloos de omgeving te zien ontsieren. Het lijkt wel of er een neutronenbom is ontploft, die wonderbom die ons een kwart eeuw geleden werd beloofd en die mensen vermoordde maar gebouwen in tact hield. Met stil genoegen kijk ik naar de laatste overlevenden, de dapperen die hier de nucleaire winter doorstaan om straks de paasdrukte te omarmen als een nieuwe kans voor de consumptiemaatschappij. Looft den Heer, alles komt terug: de jeugd, het geld, nieuwe maniertjes, oude hits. Ik hoef daar gelukkig niet bij te zijn. Ik woon in de stad. Er zijn dagen dat ik werkelijk uitgelaten van geluk ben dat ik in de stad woon.