Zonder woorden

Arm Spanje. Wat er blijft er over van dit eertijds machtig land? Vandaag is het de dag dat in het jaar 39 Maria in Zaragoza verscheen, la Virgen del Pilar. Het is ook de dag dat Columbus 515 jaar geleden voet aan wal zette in wat hij Hispaniola noemde, het begin van het einde voor de indianen. Deze twaalfde oktober werd jarenlang el dia de la Hispanidad genoemd, de dag van het Spaanse rijk. Omdat de voormalige koloniën daar op zeker moment genoeg van hadden – hielden die Spanjaarden nou nooit op met te doen of heel Amerika van hen was? – degradeerde de 12^de tot een gewone nationale feestdag voor het land. Iedereen vrij en gezellig met de bandera zwaaien. En daar zit ook al de klad in. Aan de randen van het schiereiland uit de bevolking steeds nadrukkelijker zijn sympathie voor de pré-Columbiaanse landsgrenzen. De oppositie probeerde het tij te keren door een oproep voor een nieuwe tekst voor het volkslied te doen. Het volkslied is een vrolijke militaire mars die ooit door generaal Franco van een pakkende tekst was voorzien, maar die kon na de wisseling van de wacht natuurlijk niet meer. Sindsdien luisteren de spelers van het nationale voetbaleftal somber zwijgend naar hun himno, reden volgens sommigen waarom Spanje nooit eens wat wint. Maar een jaar later is er nog steeds geen tekst. Blijkbaar is wat Spanjaarden bindt niet onder woorden te brengen. Of is er simpelweg niet veel wat hen bindt? Is Spanje inderdaad niet meer dan Madrid en, vooruit, Valencia? Zwaaien maar, wie nog voor España is. De rest heeft een lekker lang weekend.