Het huis uit

Met de zomer achter de rug is het demonstratieseizoen weer begonnen. Men is hier dol op demonstreren. Wekelijks wordt er op diverse plaatsen voor of tegen iets gemarcheerd. Het begon dit jaar met de steunbetuigingen aan de portretverbranders van Girona, die inmiddels een tegendemonstratie van Spaansgezinden hebben uitgelokt. Met de nationale feestdag in aantocht eisen deze burgers het recht om Spaans te spreken en de Spaanse vlag te zwaaien. Dat lijkt overdreven, maar bij de linkse republikeinen zouden ze het liefst vandaag het spreken van Spaans verbieden. De republikeinen, die heel klassiek worden aangevuurd door een tweede generatie importcatalaan, dromen van een balkanstaatje met Barcelona als hun Vukovár, waar ze dan fijn het slachtoffer van de geschiedenis kunnen wezen. Het zou om te lachen zijn als ze niet in de deelstaatregering zaten. En dan was er weer een optreden van Supervivienda, de in glimmend zwartgeel pak gestoken antiheld die aandacht vraagt voor de woningnood. Door heel het land gingen afgelopen zaterdag jongeren de straat op om betaalbare huisvesting te eisen, onder het motto: no tendrás una casa en la puta vida. Je krijgt van zijn kloteleven nog geen woning. Het is hier heel normaal dat dertigers bij hun ouders wonen. En dat is niet omdat ze dat zo leuk vinden. Er is voldoende leegstand, maar daar kom je alleen krakend in en daar hebben ze het hier nog steeds moeilijk mee.