Hola

Ik zag een oude liefde in de metro. Het was destijds niks geworden, want zij wou de kat uit de boom kijken en ongetwijfeld vond zij mij aan de oude kant. Omdat de opflakkerende gevoelens nooit geconsumeerd werden, smeulde het vuur nog lang na. Bij het overstappen stootte ze me in het voorbijgaan aan. Even een snelle blik. Jij ook nog steeds hier? Toen was ze alweer in de drukte verdwenen. Ze zag er, voor zover ik in die oogopslag kon nagaan, goed uit. Gelukkig maar. Verder lopend stapte ik een parallelle werkelijkheid binnen. Opeens had ik twee geliefden, was ik van een brave huisvader de romantische avonturier geworden die altijd al in mij school. Had alles anders kunnen lopen? Hoe opwindend was haar leven waar ik ooit rakelings langs was gescheerd? Ik zette de gedachte, die even verwarrend als ijdel was, van me af. Ze had hallo gezegd, meer niet. Heel even had ze in het passeren haar hand op mijn arm gelegd, heel even mij haar ogen aangeboden. Goed dat je er bent, ook al ben ik je meestal vergeten. Toch bleef het beeld, los van haar, de rest van die dag in mijn hoofd hangen. Het is puur toeval dat we het leven leiden dat we het onze noemen.