Torre Akbar

Aan het eind van de Gran Via, achter de rotonde van Glòries, staat een opvallend gebouw. Het is met 145 meter het op drie na hoogste bouwwerk van de stad en het lijkt nog het meest op een komkommer, of een zeppelin op zijn kant. De volksmond noemt het consolador, iets wat troost kan brengen. Het ding is er een paar jaar geleden neergezet in opdracht van het waterbedrijf, Aguas de Barcelona, dat blijkbaar genoeg had verdiend aan de waterschaarste om een geinig bouwseltje te laten oprichten. Men besloot het nieuwe hoofdkantoor naar zichzelf te noemen en dat leverde torre Agbar op. Alles wat hoog is heet hier een torre en agbar lijkt me duidelijk. Een paar maanden geleden liep ik met een schoolklasje zestienjarigen uit Brabant door de Eixample. Ik liet ze de mooiste huizen zien en probeerde de sociaaleconomische ontwikkeling aan ze uit te leggen. Omdat er veel kinderen uit niet-Westerse milieus bij waren, deed ik mijn best de plotselinge rijkdom uit die tijd wereldwijd te duiden. Ik wilde hun het recht om vreemdeling in hun land te zijn niet met een al te gemakzuchtige hooghartigheid ontzeggen. De meeste scholieren kon het niet bommen wat ik te melden had, maar een meisje nestelde zich met een stralende glimlach aan mijn zijde en vroeg honderduit. In haar zoektocht naar haar eigen plekje halverwege thuis en maatschappij legde ze een overactieve belangstelling aan de dag, zoals vroeger zelfbevrijde gereformeerde meisjes dat hadden. Ik gaf haar alles waarom ze vroeg. Natuurlijk wilde ze ook weten wat dat hoge ding daar in de verte was. Op mijn antwoord keek ze mij even stralend als verbaasd aan. Torre Akbar? Ik hielp haar uit de droom. Nee schat, dat duurt nog wel even voor de allerhoogste hier zo’n toren heeft.