Beroemd

We zijn in het MACBA naar de tentoonstelling Sota la bomba (Catalaans voor: onder de bom) geweest. Over de invloed van de koude oorlog op de schilderkunst en hoe het artistieke zwaartepunt in de naoorlogse jaren van Parijs naar New York verschoof. Het was een mooie gelegenheid om een hoop van die meer of minder beroemde doeken bij elkaar te zien. Ik moet bekennen dat ik de laatste jaren wel eens mijn schouders ophaalde bij het zien van een abstract schilderij: iets van vroeger, toen de wereld nog modern was. Maar nu ik erdoor omringd was, bekroop mij de kracht waarmee ze zijn geschilderd. Het is pure emotie, een woedende frustratie om de machteloze erkenning dat ze niks anders hadden dan gelijk. Het kwam op me over als een verlangen naar geborgenheid, naar controle over het bestaan. Een beetje zoals politici hun wereld inrichten met even schitterende als zinloze woorden. Ik stelde mij voor hoe die schilders in hun scheppingsdrift de tijd tot staan probeerden te brengen, hoe zij er heel even voor altijd waren. Sigaretje in de hand, nergens last van, en maar werken. In feite is dat het wezen van beroemdheid, een eeuwig nu. Abstract expressionisme gaat over beroemd zijn, zoals sindsdien met dank aan de opmerkingsgave van Andy Warhol alles alleen nog maar over beroemdheid gaat. Nu, in de herfst van 2007, zijn we in bange afwachting van de volgende oorlog. Een goed moment om beroemd te worden.