Uw en onze veiligheid

Ook hier wordt steeds minder service verleend en steeds meer gesurveilleerd. Op de metrostations is het loket vrijwel permanent gesloten. De dienstdoende beambte achter de neergelaten luxaflex – tussen de kieren door nog juist zichtbaar – doet iets waarvan wij het fijne niet mogen weten. Kaartjes schaft men maar bij de automaat aan. Wel loopt er soms een opzichter rond, een in nette bedrijfstrui geklede jongeman die belangstellend toekijkt hoe de tourniquettes functioneren. Als er een leeftijdgenoot over het hekje springt, roept hij wat maar onderneemt geen actie. Beneden op de perrons en in de metro kom je soms veiligheidspersoneel tegen. Ze zijn in combat outfit en hebben een kort aangelijnde Rottweiler met stalen muilkorf bij zich. Een zo’n combinatie lijkt mij genoeg om binnen de minuut een complete trein leeg te vegen. Toch zie je ze meestal in groepjes van wel vijf man met hond opereren. Op welk gevaar zijn ze eigenlijk voorbereid, vraag ik mij af. Als er een rugzaktoerist met enkele reis hemel instapt, zijn we hoe dan ook de klos. Als de tunnel instort, lopen die honden alleen maar in de weg. Als het de bedoeling is om reizigers op het stiekem opsteken van een sigaretje te betrappen, kunnen ze zich beter verspreiden. Dat vervijfvoudigt de pakkans. Ik kan daarom geen andere reden voor hun aanwezigheid bedenken, dan dat ze ons angst moeten inboezemen. Maar wat daar dan weer het voordeel van is, ontgaat mij. Angst leidt tot recessie, dat is bekend. Gelukkig wennen mensen snel. Het is even schrikken als zo’n eenheid jouw metro bestormt, maar daarna gaat het wel weer.