Dorpsplein

Het is deze week feest in de wijk. Daar merken we niet veel van. Afgelopen weekend was er braderie en ’s avonds knalt er eens wat vuurwerk. De kermis op de rambla is onooglijk. Een soort Jordaanfestival zonder zang, alles bij elkaar. Gisteren mochten de schoolkindertjes dansen op het oude dorpsplein van Les Corts, een intiem hoekje in deze wijk van flats en drukke wegen. Tweehonderd achtjarigen bij elkaar, allemaal in jeans en wit shirt. Sommige scholen hadden de leerlingen ter herkenning nog een gekleurde zakdoek omgeknoopt. Onder aanvoering van hun juffen en een enkele meester deden ze allemaal tegelijk dezelfde ingestudeerde dansjes. Ik herkende opeens de mysterieuze bewegingen die zoonlief de afgelopen weken op de vreemdste momenten maakte. Als ik dan vroeg wat hij deed, lachte hij geheimzinnig. Tot mijn genoegen bakte de jeugd er niet veel van. Hier geen Koreaanse toestanden. Iedereen was veel te druk met zijn eigen ontwikkeling in de weer. Ik zag wat ontluikende liefdes, herkende hier en daar een trauma en ging met mijzelf de weddenschap aan wie later brave burgers worden en wie voor galg en rad zijn bestemd. Een aangename ochtend onder een bleke herfstzon, al met al. De aanwezige volwassenen keken gezellig kwebbelend naar de verrichtingen van hun kroost. Het viel op dat nog vrij veel moeders de tijd hadden gevonden om aanwezig te zijn, terwijl ik een van de weinige vaders was. Zoonliefs school staat in redelijk nette buurt. Wonen is daar vast niet goedkoop. Waar ze dan het geld vandaan halen om niet te hoeven werken? Mijn studie naar de inkomensverschillen is nog niet ten einde.