Boerenmarkt

Toen ik gisteravond uit mijn werk kwam, trof ik langs de straat een kleine markt. Veel stelde het op het oog niet voor. Wat kaas, wat worst, olijven, honing, kruiden. Omdat ik zin had nog even in de nazomeravond rond te hangen, besloot ik mij over de koopwaar te laten informeren en dan als dank iets mee naar huis te nemen. Trek in worst heb ik met de jaren steeds minder, maar de kaas zag er bij nadere beschouwing voortreffelijk uit. Vooral de oude schapenkaas, altijd pittig maar nooit scherp in de keel, had mijn aandacht. De lekkernijen bleken uit het bergland afkomstig, waar zij op kleine boerderijen met de eigen vuisten waren bereid. Ik moest zeker de mató proberen, adviseerde de in zelfgebreide trui gehulde koopman mij; een droge, nauwelijks zure kwark die zich graag met warme vijgen en andere ingemaakte vruchten laat genieten. Hoewel honing evenmin te versmaden viel, begreep ik uit het hoofdknikje richting belendend kraampje. En had ik al eens de echte zuiver natuurlijke gifvrije olijfolie geproefd? Ik kreeg een in olie gedrenkt stukje brood aangereikt. Ja, het was zalig. Alles zag er even smakelijk uit. En zo gezond, lachten de marktlui mij toe. Steeds dieper boog ik voor hun meesteres. Geef mij alles wat mijn zonden wast! En doe ook maar zo’n worst, voor mijn huisgenoten. Zal ik alles dan in een handzaam plastic tasje doen, meneer? Ja, graag.