Bedevaartgangers

Camp Nou heeft geen metrohalte voor de deur. Om er te komen kun je uit drie verschillende stations kiezen, waarna je nog een eindje moet lopen. Als gevolg hiervan zwerven er regelmatig toeristen door de buurt. Ze komen als clubje vrienden, in gezinsverband, met hun vriendin of met busladingen vol, en ze zijn op zoek naar Barcelona’s voetbaltempel. Eenmaal aangekomen laten ze zich rondleiden door het stadion dat ze van tv kennen, waarna ze een tas vol zwaar overgeprijsde voetbalprullaria aanschaffen. Deze mensen zijn geen fan van Barça. Ze dragen een shirtje van Arsenal of Juventus of Duitsland en ze zijn diep in hun hart aan hun eigen lokale clubje verknocht, aan Ferencváros of Stoke City of aan de FC. Wat deze bezoekers doen, de strandgangers die een dagje in Barcelona zijn en de cultuurtoeristen die de binnenstad inmiddels wel gezien hebben, lijkt veel op wat toeristen in Rome in de Sint Pieterskerk doen. Of ze nu een kaarsje aansteken of niet, of ze katholiek of moslim of ongelovig zijn, ze gaan een van de grote kathedralen van een wereldreligie binnen. Uit eerbied of nieuwsgierigheid of allebei, dat doet er niet toe. Voetbal is overgave en je moet alle grote stadions een keer in je leven gezien hebben. Ik wed dat je voor een dagje Maracanã – met willekeurige wedstrijd – moeiteloos een vliegtuig vol krijgt.