Gouden handje

Mijn hand mocht op de foto. Ik heb mooie handen, vinden ze hier. Als ze niet door de reuma zijn opgezwollen, en dat zijn ze hier niet zo vaak, klopt dat wel. Mijn hand moest in Carrer de Sèneca zijn. Net zoals die filosoof, zei het meisje van het uitzendbureau, alsof de straat min of meer bij toeval dezelfde naam had gekregen. Mijn hand was keurig op tijd. Zes mensen ontfermden zich over haar. Een hand is hier een vrouwelijk ding. De visagiste schoor de haartjes eraf en verfde vervolgens mijn hand knalgeel. De fotograaf en de tekstschrijver zaten achter de computer om aanwijzingen te geven. De assistent bediende de lampen en het fototoestel. Het hulpje hielp hem daarbij. En dan was er nog iemand voor de gezelligheid, zo leek het. Mijn hand moest op commando allerlei houdingen aannemen. Vuist maken, naar links wijzen, naar boven, stop doen. Dat ging haar goed af. Er hoefde maar een keer wat over. Iedereen was heel tevreden. Dat wil zeggen, de tekstschrijver was heel tevreden en toen was de fotograaf het ook en daarna knikten de anderen instemmend. Mijn hand mocht zich wassen. Trots en gelukkig ging ze naar huis. Daar had mijn hand zonder veel inspanning eventjes twee meier verdiend! Zo in het handje. Nu dingt mijn hand mee naar een reclameopdracht. Als ze wint, verdient ze misschien nog veel meer. Dan wordt ze beroemd en wil iedereen haar handtekening.