Niet zonder plaatsbewijs

Nuria was laat op Engelse les. Ik liet haar uitleggen hoe dat zo was gekomen. One has to take the bull by the horns. Het bleek dat de bus deze keer bijzonder lang over de vaste route had gedaan. Bij iedere halte ontstonden felle discussies tussen chauffeur en passagiers, of liever de beoogde passagiers. De meesten weigerden naar binnen te gaan. Wie de bus al had betreden, eiste op hoge toon eruit gelaten te worden. De oorzaak van alle opwinding betrof de stempelautomaat. Die was stuk. Er kon niet worden gestempeld. De chauffeur verontschuldigde zich voor het ongemak. Er was een monteur gebeld en die was inmiddels onderweg naar het keerpunt, om daar het euvel te verhelpen terwijl de chauffeur een bakkie deed. Daarom mag u deze keer gratis mee, deelde de vervoerder opgewekt mee. Nuria kon daar inkomen. Het leek haar niet meer dan redelijk dat het busbedrijf de consequenties op zich nam. Maar de overige, voornamelijk oudere passagiers namen hier geen genoegen mee. Als de chauffeur geen ouderwetse stempel bij zich had om hun kaartjes af te stempelen, dan liet hij die monteur maar komen waar ze nu waren. Eerst de automaat gerepareerd, anders werd er niet verder gereden. Het was een passagiersstaking tegen een gratis ritje. En dat bij iedere volgende halte opnieuw. Verbaasd hoorden wij Nuria’s relaas aan. Wat was er in die mensen gevaren? Wie wilde er nou niet gratis met de bus mee? Atilano wist het antwoord. Wie geen geldig plaatsbewijs heeft, is niet verzekerd, verklaarde hij. Zo’n chauffeur kan wel de gulle oom uithangen, maar die oudjes nemen begrijpelijk het risico niet. Stel je voor dat ze vallen. Ja, stel je voor, zeg. Daar waren wij even stil van.