Beeldvorming

Ik vind het prettig om met muziek in de oordopjes ondergronds te reizen. Het geeft zo’n tripje een aangename verwondering mee. De medepassagiers zijn een film geworden bij de soundtrack die op dat moment in mijn oren klinkt. Mijn ipod heet zen, een Iers merk, en er kunnen 15 cd’s op. Voldoende om voor iedere situatie het juiste liedje bij me te hebben. Ben ik omgeven door beautiful people? Heb ik de toestand tot in mijn vingertoppen onder controle? Bevind ik mij in een achtervolgingsscène? Moeten ze mij soms hebben? Mijn zen is op alles voorbereid. Het is eigenlijk net als stoned zijn, alleen met dit verschil dat je kunt uitstappen door die dopjes uit je oren te halen. Het geluid is bovendien heel mild. Wanneer de omgeving stil is lijkt het heel wat, maar de herrie waarmee we een station binnenlopen overstemt de muziek moeiteloos. Als ik bij het overstappen door een nauwe gang van de ene lijn naar de andere loop, kom ik op de daarvoor aangewezen plek meestal een muzikant tegen. Zijn getokkel verdrijft al van verre het mijne. Wreed verstoort hij mijn droom door de zijne aan mij op te dringen. Een enkele keer ben ik daar niet rouwig om, omdat het mooie muziek betreft. Zoals laatst die oude jongeman die in zijn uitgemergelde eentje Led Zeppelin rifjes speelde. Ik groef in mijn broekzak en wierp wat geld in zijn mandje. Met mijn oortjes in. Ik vond dat beeld wel passen bij zijn muziek. Ik hoopte dat iemand anders hetzelfde dacht.