Warm of koud

Een van mijn leerlingen moest laatst in Amsterdam zijn voor een medisch congres. Ze trof het met het weer, het was die dagen flink te warm voor de tijd van het jaar. Wat ze er van gevonden had, wilde de meester weten, waarop Mayte zei: ze hadden nergens de air-conditioning aan. Dat had ze het opmerkelijkst van haar verblijf gevonden. Ik beweerde dat Nederlanders die paar warme dagen per jaar liever een beetje zweten dat zitten te rillen. Ze staarde mij verbijsterd aan. Dat het buiten op straat warm is, nou ja, dat is nu eenmaal zo, maar binnen of in de tram wil je het toch lekker koud hebben? De aire acondicionado geldt hier als een verworvenheid van de economische vooruitgang. Vroeger moesten ze het met een kunstig vervaardigde waaier doen, tegenwoordig heb je techniek. Overal zie je rechthoekige kastjes aan de muur hangen, een soort omgekeerde gevelkacheltjes met een stevige propellor erin die tegen een fors energieverbuik voor een koude luchtstroom in huis en kantoor zorgen. Zoals de schotelantennes de moderniteit van het oude vaderland in de huiskamer brengen, zo brengt de air-conditioner de moderniteit van de nieuwe wereld in huis. De warmste dag belast het stroomnet beduidend zwaarder dan de koudste. De vorig jaar gedane oproep om de luchtkoeling een graadje slapper af te stellen lijkt iedereen allang weer vergeten. Koud moet het zijn. Overigens zijn er ook tegenstanders van dit heilig geloof in het recht op ongemak. Zij zorgen voor verhitte discussies op de werkvloer. De temperatuur loopt daar vooralsnog niet van op. Gelukkig valt het voorjaar nogal tegen dit seizoen.