Kunst consumeren

Een fietstochtje over de Diagonal, waar op het brede wandelpad tussen de bomen een smalle strook voor fietsers is gereserveerd, bracht ons naar de Rambla de Catalunya, tot zeer onlangs een vluchthaven voor stadgenoten die graag hun eigen rambla wilden maar inmiddels net als die andere wandelpromenade door toeristen overstroomd. Vandaag was Nederlands de voertaal, had ik de indruk. Daar trokken wij ons niks van aan. Ons reisdoel was een verzameling meer dan mensgrote beelden van de schilder en beeldhouwer Manolo Valdés. Valdés wil de mensen met kunst confronteren; niet wachten tot ze een museum of galerie binnengaan, want dat doen ze niet. Ik dwing ze te kijken, of ze het leuk vinden of niet, aldus de kunstenaar. Om het winkelend publiek te laten zien wat ze missen, zet Valdés reuzengrote replica’s van beroemde afbeeldingen neer. De infanta met haar brede jurk uit Las meninas van Velázquez is liefst vijf keer aanwezig, in oplopende grootte. Een andere bekende is la Dama de Elche met de ensaimadas. Dit van oorsprong Iberische borstbeeld is het icoon van wat er in Spanje aan pré-Romeinse kunst is gevonden. Haar in twee ronde schijven naast het hoofd opgebonden haar doet aan ensaimadas denken, de in heel Spanje en Duitsland bekende lekkernij uit Mallorca. De beelden staan in overeenstemming met de filosofie van de maker lekker in de weg. Wij peddelden er ontspannen langs en stopten alvorens naar huis terug te keren voor een drankje op een terras. Kunst kijken maakt dorstig.