De bovengrondse wegberijder

Nu zowel bij zijn huis als bij zijn werk een stalling is neergezet, is ook de ondergrondse reiziger voor €24 lid geworden van bicing. Het meenemen van een fiets is makkelijk zat. Even je kaart langs de scanner halen en het scherm vertelt je welk exemplaar voor jou is ontkoppeld. Als er een staat, tenminste, of als het gevoelige systeem niet in de war is geschopt doordat iemand zijn fiets scheef in het slot heeft gezet, zoals op de foto het geval is. Dan het verwijst het display je namelijk vrolijk naar een volgend station. De rijwielen hebben drie versnellingen. De afstand tussen twee en drie is nogal groot, want handig is bij heuvel op en af maar op het vlakke en vooral het vals plat lastig kiezen is. Tip van de reiziger die natuurlijk niet op de stoep fietst maar hup tussen de auto’s: probeer het tempo van de omringende SUVs enigszins bij te houden, dat rijdt het veiligst. Veel automobilisten zien de fiets als een soort brommer, een lastige horzel waar je zo gevaarlijk mogelijk langs moet razen. Vandaar dat de spits met zijn trage files veiliger is dan de stille uren. Op zich is Barcelona een heerlijke stad om doorheen te fietsen. Zolang je niet in de dure wijken bovenop de heuvel moet wezen zijn de hellingen nergens te steil. Het weer is meestal aangenaam, de afstanden zijn door de hoge bebouwingsgraad te overzien en onderweg valt er genoeg te beleven. Al na een paar honderd meter ga je denken: waarom zit niet iedereen op de fiets? Daar zullen nog wel wat jaartjes overheen gaan. Tot die tijd behoort de reiziger tot de wegberijders van de nieuwe cultuur, de onverschrokkenen die zich uit een hardnekkig geloof in lichaamsbeweging en schone lucht met doodsverachting in het gedrang storten.