Onveiligheidsbeleving

De snelheidslimiet van 80 km/u die op alle snelwegen in de comarques Barcelonès en Baix Llobregat is ingevoerd en die ons, wanneer die niets beters te vertellen hebben, vanaf de dynamische route-informatiepanelen wordt aangeprezen om zijn ongelukken en milieu sparende effecten, verhoogt in elk geval het gevoel van veiligheid niet. Dat heeft te maken met wat ik maar de tijdelijkheid van het autorijden zal noemen. Autorijden is een voortdurende verandering van omgeving, een eindeloze stroom van kortdurende gebeurtenissen. Daar ben je als bestuurder op ingesteld. Daar ben je in geschoold. Autootje voorbij? Even in de spiegel kijken. Is er ruimte dan ga je, is die er niet dan wacht je. Wat je ziet is een momentopname. Nu rijden we opeens drie rijen dik 80. Harder durven we niet met al die volautomatische bonnenprinters in de berm, langzamer weigeren we te gaan. En dus zie je, vanaf het moment dat je de snelweg opdraait tot je er weer afgaat, steeds dezelfde auto’s om je heen met, als je goed kijkt, steeds dezelfde koppen erin. Die vrachtauto vlak achter je rijdt de hele tijd vlak achter je, die touringcar vlak voor je rijdt de hele tijd vlak voor je, die vuilniswagen naast je rijdt de hele tijd naast je. En die monovolúmen (SUV) in je dode hoek blijft stug in je dode hoek hangen. Het is om gestoord van te worden en dus is het levensgevaarlijk. Heel je wezen verzet zich tegen deze status quo. Verschil, en ik zeg dit niet graag, maar verschil moet er wezen. Daar zijn we nu eenmaal op ingesteld. Zo hebben we het geleerd van onze rij-instructeurs, zelf vrije ondernemers tenslotte. Niks tegen 80, maar kunnen sommigen niet beter 70 gaan? Dan wil ik ten behoeve van de broodnodige spreiding wel 90.