Mevrouw de president

De politiek is in de ban van de vrouwenrevolte. Het vrouwenkabinet van José Luis Rodríguez Zapatero zet de toon voor nieuwe verhoudingen. Met zoveel vrouwen op hoge posten, zelfs in wat hier als een van de laatste typische mannenberoepen, minister van defensie, werd beschouwd, zien ook elders in de politiek vrouwen hun kans schoon. Een van hun is Esperanza Aguirre, president van de Comunidad de Madrid voor de Volkspartij. Veel mensen zien in la presidenta, zoals ze zich graag laat noemen, een machtsbeluste carrièrepoliticus met een sterk geloof in rechtse waarden. Maar de omwenteling geeft haar nieuw elan en dan volgt het imago meestal vanzelf. Onlangs prees Espe (Spaans voor Rita) opvallend uitbundig de keuze van Zapatero voor meer vrouwen dan mannen in zijn regeringsploeg. Dat was de beste keus die hij kon maken, zei ze, en daar klonk geen spoortje ironie in door. Inmiddels is duidelijk waarom. Esperanza Aguirre eist in haar door opeenvolgende verkiezingsnederlagen gedemoraliseerde partij de hoofdrol op. En waarom ook niet. De tijd is er rijp voor. De populairen hebben ook al een vrouw als parlementair woordvoerder, geen onbelangrijke positie in dit land van persconferenties. Formeel ontkent Aguirre naar het partijleiderschap te dingen. Een beginnende ruzie met fractievoorzitter Mariano Rajoy werd met een heuse kus gesust. Ondertussen weet iedereen wel beter. Overal in het land springen jonge rechtse vrouwen op de Espe Express. Begin juni is het partijcongres dat het optreden van Rajoy gaat beoordelen. Alle kans dat ook daar de verhoudingen kantelen. We gaan het zien.