Hormonen

Er zaten vier schoolmeisjes tegenover elkaar in de bus. Ze hadden modieuze kleren aan, waren opgemaakt, droegen sieraden aan handen en polsen en om de hals en hadden oordopjes met muziek in hun oren. Niet hard vermoedelijk, want ze waren in geanimeerd gesprek verwikkeld. Ik had geen idee hoe oud ze waren. Achttien? Vijftien? Twaalf? De jongste moest een zusje zijn van een van de anderen, te oordelen naar de soms wat vermoeide oogopslag wanneer het kind een wijsneuzerige opmerking maakte. Zij zou elk geval wel een burgklasser zijn, dat maakte de anderen derde- of vierdeklassers, hoewel die ene evengoed al kon studeren. De meisjes zijn hier al vroeg jongevrouwen, of laat ik zeggen dat ze al vroeg vrouwelijk gedrag vertonen en een typisch vrouwelijke belangstelling aan de dag leggen. Dat viel laatst nog eens op toen zoonlief, derde klas lagere school, zich typisch jongensachtig gedroeg tegenover vier klasgenotes. Hij sprong en kwaakte om ze heen en stootte ze zogenaamd per ongeluk aan. Eentje, in alle opzichten de jongste van het stel, vond dat wel grappig. Ze moest er een beetje verdekt om lachen. De anderen reageerden met hooghartig niet-reageren. Een nauwelijks waarneembare blik van minachting stonden ze hem toe, waarna ze gauw verder gingen met wat ze op dat moment deden, iets wat het best omschreven kan worden als de drie dametjes uithangen. Het verschil tussen de geslachten zet jong in en de kloof wordt gestaag wijder. Vrouwen houden de samenleving draaiende. Dat is prettig, want een vrouwelijke samenleving is zoveel beschaafder en efficiënter dan een mannelijke, maar voor de man blijft al met al een treurige rol over. Als ze niet de baas mogen spelen, waar zijn ze dan nog goed voor? Ik zou zoonlief graag een enigszins androgyne opvoeding geven, maar tegen de hormonen onderneem je niet veel. Eerst moet hij een domme jongen zijn en dan een domme man en pas daarna, heel misschien, een verstandig mens. De tijd zal het leren.