Barcelona is een oude stad. Als Nederlander was ik gewend dat de geschiedenis 400 jaar geleden zo’n beetje op gang kwam. Hier is men al veel langer in de weer. De maatschappij stamt hier rechtstreeks van Rome af. Het waren Romeinse kolonisten die steeds verder weg de kusten van de Middellandse Zee bevolkten en hun nazaten, vermengd met wat er door de eeuwen heen is bijgekomen, wonen hier nog steeds. Hun burgerlijke waarden staan na tweeduizend jaar niet ter discussie. Dat merk je aan het heilig geloof in beheersing. Gek doe je thuis maar, in het openbaar gedraagt iedereen zich netjes. Die overtuiging staat de laatste jaren enigszins onder druk van de consumptie. De welvarende jeugd geeft zich net als elders graag aan liederlijkheid over, maar waar zoiets in noordelijke landen als een onvermijdelijk bijproduct van de economische voorspoed wordt beschouwd (soms meer, soms minder) daar geeft men hier de strijd om oude normen nog niet op. Civisme heet de roep om ordentelijk gedrag. Zoals een bedaagde cultuur betaamt wordt de psychologie van jeugdige overmoed niet altijd even scherp doorgrond. De dreigende verloedering (volgens sommigen) van het uitgaansleven moest opeens met een gezelschap stripfiguren bestreden worden, analoog aan de superhelden die op publicatieborden langs het strand de strijd aanbinden met reusachtige blikjes en sigarettenpeuken. Dat werkt dus niet, cartoon characters die het goede voorbeeld geven. Het is van een lulligheid waarvan de gemiddelde relbeluste tiener absoluut niet wakker ligt en het positief effect zal verwaarloosbaar zijn. Het feit dat er per saldo weinig aan de hand is biedt een krachtiger argument om te geloven dat het gezond verstand uiteindelijk zal zegevieren.Zo gemakkelijk krijg je mij er niet uit, ouwe lul!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten