Dit heb ik van tv

Een heel andere werkelijkheid kreeg ik laatst voorgeschoteld op de tv. Op de Maldiven, langzaam in de Indische Oceaan wegzinkend eilandjesrijk, wordt een van alle gemakken voorzien bungalowpark op palen gebouwd voor 23.000 gezinnen, zag ik. In de reclamespot verandert het eilandprofiel langzaam in een mercatorkaart van de aarde. De boodschap is helder: als straks de aarde vergaat, kun je hier nog een tijdje mooi wonen. Het kost wel wat natuurlijk, maar dat is ook de bedoeling. De rijken zijn de laatste jaren nogal rijk geworden. Hun geld heeft niks meer met ons geld uit te staan. Wij kopen eten en benzine en huizen, zij kopen toekomst. Een wat stedelijker paradijs in opkomst is Budai. Wie nog niet in Budai woont is wel een vreselijke lul, natuurlijk. Er wonen zelfs voetballers. Steeds verder wijkt de bezittende klasse achteruit. De rest wordt aan zijn lot overgelaten. We moeten reëel zijn. Het is een onvermijdelijke afloop. Amerika is doelbewust op de scheiding der geesten afgekoerst, de laatste jaren met toenemende snelheid. De haves, dat zijn de mensen des welbehagen, zoals de ook daar populaire calvinistische bijbel het zegt. Wie het goed heeft, die leeft in gods genade. De havenots, en dat zijn de meeste wereldburgers, hebben niet beter verdiend. Heel veel families zullen tot hun eind komen. Heel veel twijgjes van de boom halen de zomer niet. Het is te hopen dat de overblijvers een enigszins getrouwe afspiegeling van iedereen zijn. De tak sterft uit maar de stam blijft behouden. Zo zijn we tenslotte allemaal verbonden: iedere stam is zelf een tak. Ooit is het leven op aarde gezet. Door goden, door ruimteschepen, door wetenschap: dat is niet duidelijk. Maar dat alles om ons heen uit hetzelfde vruchtbeginsel komt, dat kan niet anders. Heel de natuur draagt in haar genen een erfenis van drie miljard jaar leven mee. Onderweg zijn een hoop takken afgewaaid. Dat is geen nieuws en dat is ook wat voorleeft als wij straks zijn vergaan: de verdeling van de buit. Laten we hopen dat we allemaal een nicht hebben, of een vriend met een nicht die erbij hoort. We hebben recht op onze sentimentaliteit. Zelfs in Soilent Grün gleden de afdankertjes op zachte muziek de vergetelheid in.