Oude tijden

Rond de baai van Roses in het uiterste noordoosten van Spanje liggen steile heuvels aan de noordoever en vruchtbaar laagland in het westen en zuidwesten. De oudste tekenen van bewoning zijn enkele hunebedden bovenop de heuveltoppen, gedateerd op 3.000 jaar voor Christus. Zijn Drentse wortels trouw was de ondergrondse reiziger benieuwd naar de architectuur van deze graftempels. Op een door hemelwater overgoten zondagmorgen namen de reiziger en zijn geliefde een kijkje. Zover als kon met de auto en daarna met opgestoken paraplu over een stenen paadje verder omhoog de onderste flarden van een laaghangende wolk in. De dolmen, zoals zo’n ding hier heet, was van grote platte stenen opgetrokken. De valwinden uit de nabijgelegen Pyreneeën en het zout van de zee zorgen voor de gelaagde structuur die losbrekend gesteente deze vorm geeft. Het mausoleumpje zag er lichter en eleganter uit dan wat op dit gebied op de Drenste zandgronden is te vinden. Knusser ook. Het rond het bungalowtje opgetrokken stalen hek maakte een kijkje binnenin helaas onmogelijk. Fotootje maken en terug maar weer. Ook nadien is de streek een geliefd plekje gebleven voor mensen. In 600 v. Chr. zetten Grieken hier voet aan wal. Ze bouwden twee nederzettingen: Rhode op de plaats waar nu het dorp Roses ligt en Emporion een eindje naar het zuiden. De Griekse kolonie bloeide tot in de tijd van de Punische oorlogen toen de kolonisten zich met de komst van Hannibal genoopt zagen bescherming te zoeken bij de Romeinen. Sindsdien nam de Romeinse invloed gestaag toe, tot rond 100 AD de gemeenschap volledig verromeinsd was. Inmiddels was Rhode tot verval gekomen en door Emporion (Catalaans: Empúries) overvleugeld.