Schouderhoogte

Je kunt ook met de bus naar El Prat, heb ik ontdekt. De Prat Express rijdt er vanaf Plaça d’Espanya in tien minuten naartoe. De gelede bus houdt zich niet aan de op 1 december ingestelde maximumsnelheid van 80 km/uur op alle snelwegen rond Barcelona. Voor een beter milieu, luidt de slogan waarmee ons deze maatregel is verkocht. Het overvolle staartstuk zwiept op de niet overal even vlakke weg vervaarlijk heen en weer. Staan is een kwestie van met armen en benen aan een paal gaan hangen. Ik heradem wanneer we voorbij de rivier de afslag nemen. Terug neem ik de stopdienst. De bus zit vol provinciaal kijkende passagiers. Gek, hoe groot het verschil tussen stad en voorstad kan zijn. Die neerhangende schouders, die zie je even verderop niet. Dat blijkt wanneer bij Ikea twee met aankopen beladen en op het eerste gezicht weinig werkende geblondeerde vrouwen instappen. Ze stralen in alle opzichten een superieur bestedingspatroon uit. Van boven de Diagonal, luidt mijn oordeel direct. Iedere wijk heeft zijn eigen profiel. Terwijl de economie ons dwingt om beroepsmatig van hot naar her te reizen, wonen we allemaal in een buurt die bij ons inkomen en afkomst past, waardoor de reisafstanden alleen maar toenemen. Eigenlijk heel onpraktisch. Een studie van de geograaf López Gay spreekt van een demografisch filter. De binnenstadbewoner wordt steeds jonger en is gemiddeld steeds hoger opgeleid. De gezinnen trekken naar buiten. Immigranten komen in slecht onderhouden buurten rond het centrum of in niet meer zo nieuwe flatwijken terecht. Het is een bekend patroon. Hier is het nieuw, omdat economische groei en de bijbehorende demografische instabiliteit nog betrekkelijk jonge fenomenen zijn. Daarmee de verbazing over zulke verschijnselen ook.